Blog

De Jit Narain lezing. Ik hoefde maar heel kort na te denken om vast te stellen dat deze woorden bij mij een sterk positieve associatie opriepen. Niet zozeer vanwege de naamdelen Jit en Narain, hoewel het totaal lekker kort en krachtig klinkt en zelfs een tikkeltje strijdbaar zoals Che Guevera. De betekenissen “overwinning” (Jit) en “ beschermer” (Narain) versterken dit. Een mooi product van een dichter op zoek naar een welluidend pseudoniem. Ook niet zozeer vanwege de persoon, omdat ik de arts en dichter Baldewsing maar enkele keren en dan ook nog eens een hele tijd geleden heb mogen aanschouwen en vooral aanhoren. Wel hele mooie poëzie die bij mij direct een snaar raakte vanwege de ondertoon van sociale worsteling. En een fascinerende man die met zijn sociale academie uitstraling duidelijk ’s avonds niet droomde van een villa in Wassenaar en met zijn terugkeer naar Suriname en zijn sociale engagement naar zijn overtuigingen leeft.

De positieve associatie zat vooral in dat deftige woord lezing. En dat heeft weer te maken met het bereiken van een volgend stadium in het emancipatieproces van het groepje mensen genaamd Hindoestanen. De vorige generaties waren bezig met eerst handhaven en vervolgens betere leefbaarheid en investeren in de toekomst. Dat laatste heeft vooral dankzij onderwijs geleid tot een kader van goed opgeleide mensen die de stap naar herinneren maakten. En dan nu dat volgende stadium in het emancipatieproces: respectabiliteit. Ja, wij zijn de nazaten van arme drommels uit het hartland van India die als contractarbeiders naar Suriname gingen voor een beter leven. Die onder hele moeilijke omstandigheden en met zware arbeid het hoofd boven water hielden. En ja, wij hebben hun droom van een goed leven voor ons en onze kinderen voor een groot aantal van ons kunnen waarmaken. En ja, wij kunnen als Hindoestanen steeds meer bijdragen aan de grotere samenleving om ons heen. Kortom: wij mogen er zijn!! En dat woord lezing past zo goed bij respectabiliteit. Anders dan bijvoorbeeld dat fenomeen dat ook zijn intrede doet bij Hindoestanen: gala. Dat is een andere uiting van respectabiliteit, maar heeft bij mij een nare associatie: pronken met, vergeten zijn dat wat onze traditie siert eenvoud en simpelheid zijn. Lezing past zo goed bij respectabiliteit omdat het ook een verbinding is naar een komende fase van ons emancipatieproces: duurzaamheid. Want laten we niet vergeten: zowel de mensen achter de Jit Narain lezing (het curatorium), de eerste spreker (Michiel van Kempen), de naamgever (Jit Narain) en de schrijver van deze blog zijn vijftigplussers. Vanuit respectabiliteit moet een brug geslagen worden naar jongere generaties, hoe prachtig ook ingeburgerd in zowel Suriname als Nederland, opdat ook zij niet vergeten en de respectabiliteit duurzaam wordt. En laat de Jit Narain lezing daartoe een instrument zijn. De kracht van woorden mag immers niet worden onderschat, zeker niet wanneer omhelsd door emotie zoals in de poëzie van Jit Narain.

Wierish Ramsoekh